Η κότα που γεννά τα χρυσά αυγά!

Σε πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελευθεροτυπια»,διαβάσαμε άρθρο των ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΚΥΡΚΙΤΣΟΥ και ΗΡΩΣ ΖΕΡΒΑΚΗ με τίτλο «Πράσινη διαχείριση απορριμμάτων». Ξεχωρίζουμε μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική άποψη:

Σήμερα φθάνοντας στο «και πέντε» προσπαθεί η απερχόμενη ηγεσία του ΕΣΔΚΝΑ να προχωρήσει στο σχέδιο που έχει εκπονήσει, για την παράδοση της τελικής διαχείρισης των απορριμμάτων της Αττικής σε μεγαλοεργολάβους. Το σχέδιο είναι απλό, επιλέγοντας την ακριβότερη δυνατή επιλογή, οι εθνικοί και ευρωπαϊκοί πόροι δεν επαρκούν. Για το λόγο αυτό, την επιπλέον τεράστια χρηματοδότηση θα τη βάλουν οι ιδιώτες, που ως αντάλλαγμα: α) θα χρεώνουν για τουλάχιστον 25 χρόνια τους ΟΤΑ με δυσβάστακτα «τέλη εισόδου» και β) θα πάρουν και επιδότηση από το τέλος ΑΠΕ (θεωρώντας μεγάλο μέρος της καύσης απορριμμάτων ως βιομάζα), ώστε να μπορέσουν έτσι να διασφαλίσουν τα κέρδη τους για δεκαετίες.

Το σχέδιο αυτό συμπληρώνεται με το μανδύα της «μεγάλης εθνικής επένδυσης», που δεν πρέπει να εμποδιστεί και άρα καλείται η κυβέρνηση να επιταχύνει τις διαδικασίες του έργου και με συνοπτικές διαδικασίες να δρομολογήσει την υλοποίησή του.

Θύμα του σχεδίου λοιπόν και το Γραμματικό με όχημα τις «συμπράξεις» , τις λεγόμενες ΣΔΙΤ , οι οποίες για τους εργολάβους αποτελούν την κότα που γεννά τα χρυσά αυγά.

indy.gr 

«Οι ΣΔΙΤ είναι μορφές συνεργασίας των δημοσίων αρχών με τον κόσμο των επιχειρήσεων, που αποσκοπούν στην εξασφάλιση της χρηματοδότησης, της κατασκευής, της ανακαίνισης, της διαχείρισης και της συντήρησης μιας υποδομής ή στην παροχή μιας υπηρεσίας, σε τομείς της εθνικής οικονομίας, όπου η απελευθέρωση της αγοράς είναι είτε ανέφικτη είτε μη επιθυμητή»

ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΠΙΛΕΧΘΗΚΑΝ ΟΙ ΣΔΙΤ;

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η οικονομική ολιγαρχία στην ΕΕ συνολικά και στην Ελλάδα επίσης, είναι διπλό.

Α) Μέσα σε συνθήκες συνεχών εξελίξεων στον τομέα της τεχνολογίας και αδιάλειπτης έντασης του ανταγωνισμού, οι αποδόσεις των κεφαλαίων, και ειδικότερα τα μέσα ποσοστά κέρδους, πιέζονται όλο και περισσότερο.

Β) Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και της οικονομικής ολιγαρχίας, μετά από πολλές δεκαετίες ληστρικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων και λεηλασίας των οικονομικών πόρων της κοινωνίας, έχουν στη διάθεσή τους τεράστια κεφάλαια, πολλά από τα οποία παραμένουν αναξιοποίητα. Αυτά λοιπόν τα λιμνάζοντα κεφάλαια «πρέπει» οπωσδήποτε να τοποθετηθούν σε επικερδείς δραστηριότητες.

Και επειδή ακριβώς μία από τις μορφές με τις οποίες εμφανίζεται η σύγχρονη κρίση του συστήματος είναι η δυσκολία κερδοφόρων τοποθετήσεων στους υπάρχοντες κλάδους και τομείς της οικονομίας, το δημόσιο, οι κυβερνήσεις δηλαδή που ελέγχονται από την οικονομική ολιγαρχία, αναλαμβάνει να βρει διέξοδο και να παραχωρήσει ζωτικό χώρο για την κερδοφόρα δράση του κεφαλαίου.

Οι «συμπράξεις» δηλαδή είναι η ...νέας γενιάς μορφή στήριξης του κεφαλαίου, από το αστικό κράτος που μπορεί εν μέρει να δοκιμάστηκε και τα προηγούμενα χρόνια, αλλά τώρα φαίνεται πως τείνει να αποκτήσει πιο μαζικό χαρακτήρα, με στόχο να γίνει κυρίαρχη στα πλαίσια της ΕΕ και της Ελλάδας.

Αν η παραχώρηση ή συγχρηματοδότηση δημόσιων έργων ήταν στο παρελθόν η διαδικασία για την απόσπαση του κέρδους που αφορούσε στην εκτέλεση μιας επένδυσης, σήμερα οι ΣΔΙΤ προσφέρουν στους επιχειρηματικούς ομίλους πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα.

TI ΠΕΤΥΧΑΙΝΟΥΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΔΙΤ

• Καταρχήν την οικονομική δραστηριότητα αυτή καθαυτή σε μια εποχή που σε πολλούς κλάδους της οικονομίας η ύφεση είναι παραπάνω από υπαρκτή.

• Η εξασφάλιση εσόδων- κερδών όχι εφάπαξ ή μόνο για την περίοδο που διανύουμε, αλλά για το απώτερο μέλλον, αφού μιλάμε για μακροχρόνιες συμβάσεις αρκετών δεκαετιών.

• Η εξασφάλιση ιδιαίτερα επωφελών χρηματοδοτικών σχημάτων, που πολλές φορές μειώνουν στο ελάχιστο την αναγκαία συμμετοχή με ίδια κεφάλαια.

• Παράδειγμα η Αττική οδός .

• Αρχικό ύψος Σύμβασης παραχώρησης ήταν 432 δις. δρχ από τα οποία το δημόσιο προβλεπόταν να διαθέσει τα 144 δις-33%, η κοινοπραξία τα 54 -13% και τα πιστωτικά ιδρύματα 235-54%.

• Το τελικό κατασκευαστικό κόστος έφτασε τα 900 δις από τα οποία το δημόσιο κάλυψε τελικά τα 612 δις -68% ,ενώ η συμμετοχή της κοινοπραξίας παρέμεινε στα 54 δις -6% και τα τραπεζικά δάνεια στα 234 δις -26%.

• Παρεμπιπτόντως στα τρία πρώτα χρόνια λειτουργίας της ,τα έσοδα από την Αττική οδό ανήλθαν σε 555 εκατ. ευρώ.(Δηλ.192 δις περίπου)

• Γέφυρα Ρίου-Αντίρριου

• Κόστισε 816 εκατ. Ευρώ από τα οποία 370 εκατ. ήταν δάνειο , 62,5 εκατ. ήταν ίδια κεφάλαια και 384 εκατ. ήταν η συμβολή του Δημοσίου.

• Για τα τρία μεγάλα έργα που έγιναν με τη μέθοδο παραχώρησης(αεροδρόμιο Σπάτων, Ζεύξη Ρίου –Αντίρριου, Αττική οδός το συνολικό κόστος επένδυσης ήταν 4,1 δις ευρώ από τα οποία το 56% προήλθε από τραπεζικό δανεισμό ,κεφάλαια του ιδιωτικού τομέα κάλυψαν το 10% ,το υπόλοιπο κομμάτι 34% καλύφθηκε από το Ελληνικό Δημόσιο και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

• Τα ελκυστικά περιθώρια κέρδους, που εξασφαλίζουν όσοι επενδυτές αναλαμβάνουν την εκτέλεση επενδύσεων δημόσιου ενδιαφέροντος, με τα γνωστά «πανωπροίκια», φορολογικές ελαφρύνσεις ,δυνατότητα κατά περιόδους ανακοστολόγησης, δυνατότητα έκδοσης ομολόγων και μετοχών κλπ

• Η κατά τεκμήριο γρηγορότερη διεκπεραίωση διαφόρων διαδικασιών και -κυρίως - η παράκαμψη νομικών και άλλων κωλυμάτων(εκδόσεις αδειών, αρχαιολογικά ευρήματα, προστασία περιβάλλοντος, απαλλοτριώσεις, εργασίες Δημοσίων υπηρεσιών και Οργανισμών Κοινής Ωφέλειας).

• Η πλήρης απουσία ανταγωνιστών, όχι μόνο για σήμερα, αλλά και για όλες τις επόμενες δεκαετίες.

• Απαλλάσσει το αστικό κράτος από οποιαδήποτε διαδικασία προώθησης των δημόσιων επενδύσεων στο πεδίο κάλυψης των συλλογικών κοινωνικών αναγκών

• Επιτυγχάνει τη δημοσιονομική «εξυγίανση» μέσα από την καθαίρεση θεμελιωδών κοινωνικών λειτουργιών του κράτους

• Μειώνει τα δημοσιονομικά ελλείμματα σε επίπεδα κάτω του 3%(σύμφωνο σταθερότητας)

• Αποφεύγει οποιαδήποτε φορολογική επιβάρυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας

• Εμφανίζει την είσοδο του κεφαλαίου ως έκφραση αναπτυξιακής διαδικασίας ενώ στην ουσία πρόκειται για αντικατάσταση των δημόσιων κοινωφελών επενδύσεων από την ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα πράγμα που αντιπροσωπεύει μια ιστορικών διαστάσεων μετάλλαξη του σύγχρονου αστικού κράτους.